نگاه می‌کنم

گفتم از کجا بشناسمت؟
گفتی من همواره سیاه می‌پوشم. سرا پا سیاه.
گفتم سیاهی را دوست ندارم.
روز دیدار، چشمانم تو را می‌جست
گفته بودی سرا پا سیاه می‌پوشی.
رنگ سبز بر تنت نشانده بودی.
گفتی سلام و من خندیدم.

تو را ‌دیدم. خلاصه‌ی دو کلمه بودی.
سکوت و رنجوری.
بس که محرمی در کنارت نبود.
گفتم حرفی بزن. گفتی سال‌هاست سخن نگفته‌ام.
گفتم سخن بگو که تشنه‌ی شنیدنِ صدایت هستم.
سخت بود برایت،
شکستن سکوت این سال‌ها.
این سکوت در چهره‌ات نشسته بود.
من این را می‌دیدم.

می‌شنیدمت که تشنه‌یِ شنیدهِ شدن بودی.
می‌دیدمت که نیاز دیده شدن داشتی.
و من نیازِ دیدن و شنیدنِ صدایت را.

گفتی عطر تو با من است. من با عطر تو نفس می‌کشم.
گفتم نام تو با من است.
ای کاش همه‌ی شعرها تکرار نام تو بود،
که نامت، تکرار معصومیت و پاکی‌ست.

آخرین دیدار، تو سفید پوشیده بودی.
در آغوشت کشیدم.
در آغوشم گفتی برایم شعر می‌نویسی؟
لبخند زدم. سکوت کردم.
در آغوشت نگاهم را به کاغذهای کاهی دوختم.
نمی‌دانستی و نگفته بودم که مدت‌هاست باز شاعر شدم.
شاعرم کردی.
شعرهایم برایت روی کاغذهای کاهی
روی کتابخانه‌ام بودند و ندیدی.

حالا که نیستی، دیگر عطر نمی‌زنم.
که عطر من دیگر برای کسی یگانه نیست.
حالا که نیستی، من سیاه می‌پوشم.
تو با از هم‌بودن، از سیاهی به سفیدی رسیدی.
من از بی‌تو بودن،
سیاه می‌پوشم. سراپا سیاه.
و هر کس از من این سیاهی را می‌پرسد
فقط نگاه می‌کنم.